MEHDI FARHANGIAN

روی سخن این متن مردم رنج‌کشیدهٔ داخل ایران نیست؛ برچسب‌زدن‌های ساده‌انگارانه مثل فاشیست نامیدن آنها و نادیده گرفتن رنج اقتصادی و اجتماعی مردمی که حتی حداقل‌های زندگی را ندارند و در وضعیت زنده‌مانی به‌سر می‌برند، راه‌حل نیست. مردم ایران مانند هر مردم دیگری حق دارند نسبت به سیاست‌های دولتی دربارهٔ مهاجرت و تعداد مهاجرانی که به‌نظرشان بیش از توان جامعه است، انتقاد داشته باشند. بسیاری از همین مردم در شرایط حداقلی زندگی می‌کنند. الله‌حسین‌نژاد باید برای پولی که حتی یک‌هزارم پول‌ت

چه شرمی بالاتر از این برای مردم یک جامعه که انسان سالخورده، فقیرتر از میانگین جامعه باشد؟ انسانی که تمام عمرش، بهترین سال‌های زندگی‌اش را کار کرده است. آیا شایسته نیست که انسان بالاتر از شیء باشد؟ شایسته نیست که در مواقع سختی، جامعه وجود انسانی‌مان را بر سود ترجیح دهد؟ اما این روایت که سالخورده‌ها «سربار» هستند چگونه به روایت غالب تبدیل شد؟ چرا جامعه و دولتی که وظیفه‌اش حمایت از کرامت انسانی است، سالمندانش را تهدیدی برای «تعادل بودجه» یا «پایداری اقتصادی» می‌داند؟ بخش مهمی از

عموماً به ما یاد می‌دهند که دولت مسئولیتی برای استخدام ما ندارد. نگارنده به خاطر می‌آورد که در سال‌های دانشگاه، استاد کلاس درس می‌گفت شما باید مهارت بیاموزید، اما دانشگاه جای یاد گرفتن مهارت نیست؛ آن را باید خودتان بیاموزید. یعنی تئوری‌های بی‌مسئولیت کردن دولت به بی‌مسئولیت کردن دانشگاه هم کشیده شده بود و برای همه قابل قبول و طبیعی می‌نمود. اما در واقعیت، شرکت‌ها و بنگاه‌های سرمایه‌داری نیروی کار را نه به‌خاطر «مهارت»، بلکه به‌خاطر «سود» استخدام می‌کنند. شواهد بسیاری نشان می‌